23 de agosto de 2009

Lo más sencillo

Achicar la noche en tus ojos
fue cuestión de segundos
Tardé más en ennegrecer tus paredes
con mi cabello empapado
en untarme en la cocina
los pedazos de luz que las otras habían dejado
la grasa de los platos sin fregar
los restos del alcohol bajo la mesa
el eco de mi ropa tendida
en el patio
Pero reunirnos entre tus sábanas
como antes de que marcharse significara caer
adherirme a mi nombre en tu paladar
recobrar el sentido del aire
como quien predice la vida
congregar los fracasos entre los labios
y gritarlos con las lenguas aferradas
sin decir nada
eso
fue lo más sencillo

5 comentarios:

a pena grande dijo...

Lo que, como siempre, me admira de tus poemas, Lau, es ese tránsito prestidigitador que hay de la grasa de los platos y los restos del alcohol al restallante eco de tu ropa tendida en el patio.
Hay otras hallazgos sublimes en tu texto, Lau, pero aquél sólo lo sabes hacer tú.
"Achicar la noche en tus ojos", "adherirme a mi nombre en tu paladar"... ahora descansa, hermana, you really made it.

a pena grande dijo...

La canciónnnn! Se me olvidaba
Ennegrezco_tus_paredes
Mujer más cargante, la madre de Sylvia, Diosssssss

Anónimo dijo...

Pura belleza. Me encanta.

La paciente nº 24 dijo...

Ya no busco mi imagen en el espejo, ni mi cuerpo se pierde en esa imagen, ese trasvasar mi cuerpo hacia el suyo, para vaciarme, amar desfragmentarme como un cristal roto, cortarme la boca hasta que se destile la terquedad de sus besos, sucumbir ante otros cuerpos para atrofiar al olvido, adorar en soledad sus desprecios, morderme con cinismo para pensar que son sus dientes, atarme a la cama para recordarme las heridas, jadearme la piel con su estúpido ruido, pero amar, sí, fue lo más sencillo.

Joder Laura, que tengo un mal día.


[Sobra decir "Me ha gustado, ¿no?]

a pena grande dijo...

O meu amor foise alén do Sul, onde as gaivotas teñen saudades dos mastros que acoitelan os seráns da badía onde eu agardo. Arroases espreitan saias derviches in slow motion, cínguena na proa da señardade. Abanea no pozo da noite un van de rapariga enchoupada de sal e mencer valeiro.
As febras das augas traen bicos e risos roubados que non encirran ciumes: ela deixou ancoradas todas as faíscas no meu peito.
______________________________
Fomos ficando sós
o Mar, o barco e mais nós.

Roubánronnos o Sol.
O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco.

Roubáronnos o vento.
Aquel veleiro que se evadeu
pola corda frouxa do horizonte

Este océano desatracou das costas,
e os ventos da Roseta
ourentáronse ao esquenzo.
As nosas soedades
veñen de tan lonxe
como as horas do reloxe.
Pero tamén sabemos a maniobra
dos navíos que fondean
a sotavento dunha singladura.
No cuadrante estantío das estrelas
ficou parada esta hora:
o cadavre do Mar
fixo do barco un cadaleito

Fume de pipa.... Saudade
Noite.... Silenzo.. Frío.
E ficamos nós sós.
Sen o Mar e sen o barco:
.....nós.
(Manuel Antonio)
unha_pinga_salgada